पलीकडची पैंजणे

पांढरे पुंजके पिंजून पार पालटले

पहा, पावसाचे प्रेम पुन्हा परतले 

पंख पिवळ्याधम्म प्रकाशाचे 

पहाटेच पुसले पाण्याने परतुनी

परवापासूनची पिर पिर पावसाची 

पावलोपावली पहा पाणीच पाणी 

पाण्याने पूर्ण पुसल्या पाऊलवाटाही

परि पावसाला पाहून परिसर प्रसन्न

पहा, पवन पळतो पिसाळल्यागत

पागोळ्यांतले पाणी पिसे पाठोपाठ

पलीकडच्या पहाडांतले पांढरेशुभ्र पाझर

पळती पावले पहा, पळणाऱ्या पाण्यापाशी 

पानोपानी पिवळी-पोपटी प्राण-पल्लवी 

पुष्पांच्याही परड्या पहुडल्या पैठणीवरती 

प्रयाण पहा पशु -पक्ष्यांचे पाणवठ्यांवरती  

पसरला पिसारा प्रफुल्लतेचा पृथ्वीवरती 

पुस्तकातल्या प्रीतलतेच्या पंक्ती पांघरलेल्या 

पुन्हा पापण्यांतल्या पाण्यात पळभर पसरल्या 

पलीकडची पैंजणे पुढच्याच पावली पोहोचली 

परि, परिकथेतील पावले पूर्वीच पाण्याखाली पुसली 

-रुपाली ठोंबरे. 

    २६ जुलै 

गुरु

गुरु...म्हणजे ज्ञानाचा एक असा दिवा ज्यात शक्ती आहे हजारो दिव्यांना उजळण्याची. 

मग ते हजारो दिवे नवीन कोरे असो वा भूतकाळात काही कारणांनी विझलेले असोत 

अशा अनेकांना प्रकाशझोतात आणून भविष्य उज्ज्वल करण्याचे पवित्र कार्य 

प्रत्येक गुरूच्या हातून कोणत्या न कोणत्या कारणाने सतत घडत असते. 

गुरु....म्हणजे एक पूर्ण वर्तुळ, ज्ञानाच्या पुर्णत्वामध्ये विलीन झालेले

त्याच्या मार्गदर्शनामध्ये अनेक बिंदू स्वतःचा विस्तार करत आकार घेत असतात  

प्रत्येक बिंदुला ,प्रत्येक रेघेला , प्रत्येक आकाराला स्वतःचे विशेष गुण असतात 

पण तरी एक गुरु हवा असतो उद्याला स्वतः गुरु होण्यासाठी...पूर्णत्वप्राप्तीसाठी 

गुरु... म्हणजे या जगातला प्रत्येक अणू जो ज्ञान देण्यासाठी तत्पर असतो 

लहान -थोर , प्राणी-पक्षी, निसर्गातील प्रत्येक किमया , प्रत्येक घटना 

सारेच प्रत्येकाला रोज नवा धडा शिकवून जातात, काहीतरी देऊन जातात

एक दृश्य वा अदृश्य शक्ती, शंकांना दूर सारून जगायला शिकवणारी 

गुरूने निःस्वार्थी पणे देत जावे आणि शिष्याने कृतज्ञतेने सारे घेत राहावे…  असे असते गुरु -शिष्याचे नाते. 

- रुपाली ठोंबरे .