tag:blogger.com,1999:blog-4549080266772217769.post218170122562610217..comments2024-03-06T14:42:55.239+05:30Comments on उमटले मनी … : पुढे चालत राहणे… हेच आहे जीवन Rupali Sandeep Thombarehttp://www.blogger.com/profile/04646601490824723028noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-4549080266772217769.post-89992632383874809082016-04-06T12:49:54.414+05:302016-04-06T12:49:54.414+05:30अरे छान म्हणायचं तर मी विसरूनच गेली.अरे छान म्हणायचं तर मी विसरूनच गेली.Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/11536198365334694372noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4549080266772217769.post-73177227407179236342016-04-06T12:48:06.829+05:302016-04-06T12:48:06.829+05:30आयुष्य असेच चालत राहते? नव्हे आपण असेच चालत राहतो....आयुष्य असेच चालत राहते? नव्हे आपण असेच चालत राहतो. सर्व काही समजते पण उमजत नाही. खरंच आपण पुढेच चालत असतो कां? मार्ग बदलायचे बरेच chances होते, आहेत आणि असतीलही. पण आपण सरळ, साधा, सोप्पा मार्ग अनुसरतो. किंवा त्यातच जीवनाचे सार्थक झाले असे समजतो. मार्ग बदलायला काय हरकत आहे. ज्यात आनंद आहे असे जीवन आपणच झिडकारतो, कारण तो वेगळा असतो, सर्वमान्य नसतो, आणि आहे त्यात सुख मानण्यात आपली इतिश्री समजतो. त्या गर्दीच्या लोकल मध्ये जाण्या ऐवजी जरा लवकर निघून आरामात प्रवास करणे आपणच नाकारतो ना! <br />पूर्वी मी Vice-President असलेल्या कंपनीत एक Architect मुलगी वजा स्त्री होती. तिचा रिक्षा ड्रायव्हर नवरा तिला रोज पोहोचवायला यायचा आणि संध्याकाळी घ्यायलाही. किती प्रेम आहे दोघांचे एकमेकांवर असे वाटायचे. अजाण वयात चालीत राहाताना प्रेम झालं. मुलगा चांगला, त्याचे आईवडील स्वभावाने चांगले, मुलगी डोळ्यासमोरच सुखी संसार करील म्हणून गरीब आईवडीलानी लग्न हि करून दिनम. म्मुलाचे वडील गिरणी कामगार होते. गिरण्या संप झाल्यामुळं बंद पडल्या. खाण्यापिण्याचे हाल झाले. मुलाने शिक्षण सोडून शेजारील वयस्कर रिक्षाचालकाची रिक्षा रात्री चालवू लागल, दिवसा शिक्षण. फॉर्म फी भरायला नाही म्हणून इंटर-सायन्स म्हणजे आताची १२ वी च्या परीक्षेला बसू शकला नाही, शिक्षण थांबलं. रात्रंदिवस रिक्षा चालवत घर चालवत त्त्यानं बायकोचे शिक्षण मात्र सुरु ठेवले आणि ती एका बाळाची आई आणि पदवीधर Architect झाली, Scholarship मिळाली, M. Arch. झाली गरिबीतून वर आलेली असल्याने मेहनतीने कंपनीत Senior Architect पदी वयाची तिशी ओलांडेपर्यंत आणखी एक मुलगी आणि ८ वर्षात २ promotion ही मिळवली. एके दिवशी office मधून बाहेर निघताना रस्त्यावर गर्दी बघितली, बघितले तर तिचा नवरा तिला खूप मारत होता आणि रिक्षात कोंबून घेऊन गेला. office मध्ये चौकशी केली तर समजले हे नेहमीचेच आहे. काल ऑफिसमधून उतरताना बॉस बरोबर बोलत बोलत लिफ्ट मधुन बाहेर पडली हे त्याला दिसले. दुसर्या दिवशी तो office मध्ये दारापर्यंत पोहोचवून गेला, आणि संध्याकाळी परत नेण्यासाठी लवकर office मध्ये येवून बसला. तिला सोबतच्या assistant ला सूचना देत असताना त्याने पाहिले, आणि त्याची पुनरावृत्ती लाथाबुक्यांनी मारहाण करण्यात झाली. office मधील बाकी सहकार्यांनी थोदेपर मारून त्यास थांबविण्याचा प्रयत्न केला आणि Security ला बोलाविले. तोपर्यंत ती सर्वांच्या पाया पडत होती, सोडा हो त्यांना, ते माझ्या मुलाबाळांचे वडील आहेत. आता आईवडीलही नाहीत सासू सासरेही नाहीत. आणि महत्वाचे म्हणजे त्यांचे माझ्यावर खूपखूप प्रेम आहे, त्यांच्यामुळेच मी शिकले आणि इथपर्यंत पोहोचले. त्याला सोडून देण्यातच सर्वांनी तिची भलावण समजली. त्या दिवसानंतर 3-४ वर्ष ती दिसलीच नाही नीने राजीनामा दिल्याचे समजले होते. एक दिवस पतीसह एक दिवस office मध्ये आली. खूप चांगल्या कपड्यांमध्ये ती होती, नवराही सुटाबुटात होता ११-१२ वारशाच मुलगा, गोड ७-८ वर्षाची मुलगी सर्वजण आमच्या ऐशीतील वयस्कर मालकाला भेटायला आले होते. समजले, मालकांनी तिला एक छोटेसे office भाड्याने दिले होते, आणि काही कामेही मिळवून दिली होती. आणि ती दोघं आज मेहेनतीने स्वत:च्या पायावर उभी होती. तिचे स्वत:चे office होते २०-१५ जन कामाला होती, आणि तोही रिक्षा सोडून बांधकाम व्यवसायात स्थिरावत होता. बंगला होता खूप मोठी नाही पण त्या काळी मारुती एस्टीम गाडी होती. आणि महत्वाचे म्हणजे सुखी संसार होता. आणि हे सर्व फलित झाले वेगळा मार्ग स्वीकारल्यामुळे, मेहेनतीमुळे आणि आमच्या मालकाने त्याची कल्पना स्वीकारल्यामुळं. तिचा नवरा ४-५ वर्ष नोकरी झाल्यापासुनच स्वत:चा धंदा सुरु करण्याचा तिच्या मागे धोशा लावून होता पण तिच्या निम्नमध्यमवर्गीय मनाला ते उमजत नव्हते. पण जे तिला उमजत नव्हते ते आमच्या मालकाने बरोबर हेरले आणि त्यांना सन्मार्गी लावले कारण मालक स्वत: ५ भावांबरोबर अतिगरीबीतून वर आलेले गुजराती businessman होते. फक्त वेगळा मार्ग चालायची ईच्चा हवी, मदत, साथ मिळतेच. प्रथम २-४ पावलं तर चला.Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/11536198365334694372noreply@blogger.com