चौकोनातून बाहेर

एक भरपूर प्रशस्त आणि सोयी-सुविधांनी समृद्ध नाही पण छान, स्वच्छ हॉटेल(गोल्डन  वॅली रिसॉर्ट ,ठाणे ) ...पार्किंगसाठी बऱ्यापैकी जागा उपलब्ध, छोटेसे मैदान,एक स्विमिंग पूल... मुंबईतच म्हणून जवळच असल्याने सर्वांनाच बऱ्यापैकी ही जागा आवडली. आम्ही एकूण १४ जण.... रोजच्या धकाधकीच्या जीवनातून आज नवे काही अनुभवण्यासाठी आणि फक्त मज्जा करण्यासाठी आलेलो. ऑफिसमधल्या रोजच्या त्याच त्या मिटींग्स, सॉफ्टवेअर्स,कोड, बग्स, क्लाएंट या सर्व गुंत्यात गुरफटून गेलेलो आम्ही आज बाहेर आलो होतो....एकाच टीमचे पण नेहमी आपल्या आपल्या कामात गुंग असणारे... एका टीम आउटिंग साठी....टीम-बिल्डिंग साठी.

गेले कित्येक महिन्यांपासून फक्त बोलण्यांत कधीतरी डोकावणारा प्लॅन एक आठवड्यापूर्वी रोजच्या संभाषणात येऊ लागला. आणि सर्वानीच उमेदीने आपापल्या परिने पुढाकार घेऊन त्या दृष्टीने आपापले मत मांडण्यास सुरुवात केली. कितीदा तरी मतभेद देखील झाले. पण सरते शेवटी एकदाचे एकमत झाले. एक जागा ठरली ... एक तारीख ठरली आणि आणि आज आम्ही त्या जागेवर सकाळीच एकत्र जमलो. न्याहारीची व्यवस्था हॉटेलमध्येच होती. पोहे, डोसा , ऑम्लेट अशा चविष्ट न्याहारीवर सर्वानीच एकत्र ताव मारला आणि मग मैदानात जमलो.

घरसंसाराच्या रहाटगाडयात सतत असणारे आम्ही आज काही वेळातच अगदी सहज बालपणात शिरलो. लगोरी, क्रिकेट अशा खेळांमध्ये अगदी चुरशीचा सामना रंगला.कधी एकमेकांशी भांडलो तर कधी समजूतदारीने एकमेकांना सांभाळूनही घेतले.टीम-बिल्डिंग म्हणजे नक्की काय असते? हेच तर असते... कितीही मतभेद झाले, भांडणे झाली तरी एकमेकांना सांभाळून घेणे. १ मिनिटाचे असे देखील अनेक खेळ झाले. अगदी एकमेकांना डोळे मिटून साडया नेसणे , टिकल्या चेहऱ्यावर लावणे, टाय बांधणे, एखाद्या उत्पादनाची जाहिरात करून दाखवणे, वेण्या घालणे असे कितीतरी प्रकार करायचे आणि तेही एक मिनिटात. खूप मज्जा आली. सर्वांचाच सहभाग कुठेतरी होत असल्याने कोणीही दुर्लक्षित राहिले नाही. इतके खेळून झाल्यावर आता पोटात कावळे ओरडायला लागले आणि आम्ही दुपारच्या जेवणासाठी पुन्हा डायनिंग एरियात आलो. शाकाहारी, मांसाहारी दोन्ही प्रकारचे स्वादिष्ट गरमागरम जेवण समोर हजर होते...सर्वानीच यथेच्छ ताव मारला. पिकनिकची सफलता त्या दिवसाच्या जेवणावर अवलंबून असते हे मात्र तितकेच खरे.

जेवणानंतर सुस्तावलेल्यांना ताजे करण्यासाठी डम्ब चॆरेड्स ची एक फेरी झाली. दोन्ही संघ आपल्या स्मरणशक्तीवर ताण देऊन कठीणात कठीण चित्रपटाचे नाव शोधून समोरच्याला हरवण्याचा प्रयत्न करत होते. यात ' दुल्हन वही जो पिया मन भाये' या कोणीही कधीही न ऐकलेल्या चित्रपटाने तर धमालच केली...आणि तो आता सर्वांना चांगलाच लक्षात राहील. लहानपणीच्या चमचा-निम्बू , तीन पायांची शर्यत अशा स्पर्धा आज खेळताना शाळेत स्पोर्ट्स डे मध्ये उभे आहोत कि काय असाच भास झाला. त्यानंतर स्वीमिंग पूलमध्ये पोहणार्यांनी पोहून तर इतरांनी नुसतेच पाण्यात खेळून मज्जा केली. नाचगाणे आणि पिकनिक यांचे जणू साटेलोटेच असते हे नाचणार्यांनी सिद्ध करून दाखवले ... पुढे इतके घरून उचलून आणलेले बॅडमिंटन उपयोगात यावे आणि वेळही उरला होता म्हणून त्यातही कित्येकांनी स्वतःला गुंतवून घेतले. शेवटी चहासोबत गरमागरम भजी आली आणि त्यासोबतच त्या मजेदार दिवसाचा आनंदात शेवट झाला.

संध्याकाळी ७ पर्यंत घरी परतलो पण आज येताना खूप काही घेऊन आलो असे वाटत होते. इतक्या वर्षांत हरवलेलं बालपण आज पुन्हा एकदा रांगत आयुष्यात आलं होतं. रोज भेटणाऱ्या सहकाऱ्यांसोबत एक नवे नाते निर्माण झाले होते. आयुष्याच्या एका वाटेवर मनाला ताजे करणारी अशी एखादी तरी पिकनिक असावी. आणि ती सतत आपले बालरूप घेऊन अधूनमधून समोर येत राहावी. जागा, इतर सोयीसुविधा महत्त्वाच्या नसून आपली आनंद लुटण्याची इच्छा किती प्रबळ हे अधिक महत्त्वाचे हे मात्र आज पटले. ऑफिसमधल्या त्याच चौकोनी वातावरणात रोज घुटमळणारा जीव कधीतरी अशा मोकळ्या हवेत मुक्त केला पाहिजे... मग बघा रोजच्या घुसमटीतही एक प्रकारचा नवा आनंद, समाधान अवचितच मिळू लागेल आणि त्यासोबतच आयुष्याचे कधीकधी कंटाळवाणे वाटणारे क्षणही हवेहवेसे होऊन जातील.

- रुपाली ठोंबरे.