संग तुझाही प्रिय तो भुणभुणणारा

कधी कधी आपला मित्र किंवा नात्यातलाच कुणी जिवलग संकटात असतो तेव्हा बहुतेकदा आपण काय करतो? कित्येकदा कधी चुकुन तर कधी जाणून आपण त्याच्याकडे पाठ फिरवतो.का? तर, जास्त सहानुभूती दाखवत राहिलो तर पुढच्या क्षणी हा काय मागून बसायचा.उगाच काही भलतेच मागितले तर आपली पंचाईत होईल.आणि शेवटी नातेही विसकटायचे. इथे आपलेच आपल्याला उमजत नाही. कुणी सांगितले नसते व्याप डोक्याला लावून घ्यायला.असा विचार करून वरचेवर आपल्या नात्यातला मुलामा तसाच ठेवून प्रत्यक्षात मात्र त्याच्याकडे केवळ दुर्लक्ष करतो.पण कदाचित तो  सोबतीपेक्षा जास्त अपेक्षा करतच नसेल तर? जर त्याची अपेक्षा इतकी शुल्लक असेल कि आपण ती सहज पूर्ण करू शकू.कदाचित आपण न मागताही ती देणार असू पण मनातल्या अशा व्यर्थ भीतीमुळे आपण तेही देण्यास कचरत असू. कधीकधी जे इतरांस किंवा वरवरून त्रासदायक वाटत असते त्यातही आनंदाचा झरा वाहत असतो…फक्त अशा वेळी हवा असतो एक संग.… जो नक्कीच प्रयत्न केला तर आपण देवू शकतो.

कळी उदास सुंदर
आसवांत भिजून
एकटीच राहून दूर
कधी जाईल कोमेजून

पाहून सखी आपली अशी 
आला एक भ्रमर तिजपाशी
काय करावे काही कळेना
काय सांगावे काही सुचेना

अखेरीस मग तिलाच विचारी
सांग , तुज काय हवे ?
खुलण्यास ही कळी बिचारी
सांग , तुजसाठी मी काय करावे ?

ऐकून बोलही हेच थोडके
कळीही वदली हळूच हलके
"न देत बहाणे असे तुझे विचारणे
यातच गवसले मज जीवन-तराणे

संग तुझा हा असाच हवा
आनंदगाणे गुणगुणणारा
न आशा अधिक नाही हेवा
  संग तुझाही प्रिय तो भुणभुणणारा "

- रुपाली ठोंबरे.