विसावा

कधी मनाला वाटेल तसे वागलो तर कधी मन मारून जगलो ,
कधी फक्त स्वतःसाठी जगलो तर कधी दुसऱ्यांसाठी जगून मेलो ,
पण आयुष्याच्या या वळणावरती असा विसावा म्हणजे स्वप्नच
स्वप्न... आयुष्याच्या सरतेशेवटी तरी मनासारखे जगण्याचे सुख असावे
आयुष्यभर ओझे वाहून थकलेल्या जीवास एक मनमोकळे जग हवे
पिल्लांसाठी दाणा-पाणी वेचता वेचता अवघे आयुष्य निघून गेले
आज पिल्लांनाही पिल्ले झाली आणि सर्व घरटेच भुर्र्कन उडून गेले
कधीतरी मग अशी विखुरलेली नाती जवळ येतात पुन्हा परतण्यासाठी
ही होती तोपर्यंत खरंच कधी जाणवलीच नाही वृद्धत्वाची चाहूल
साता जन्माची सोबतीण गेली आणि हा वटवृक्ष क्षणात गेला कोलमडून
सांत्वनाचे बाळकडू पिऊन सावरले, आवरले मग स्वतःनेच पुन्हा स्वतःस
खरेच आयुष्याच्या या क्षितिजावर पैशांपेक्षा प्रेमाचा स्पर्श हवाहवासा वाटतो
चिंता-अपेक्षा या बंधनांतून मुक्त होत आशा असते ती एका निवांत विश्रांतीची
कधीकाळी जपलेली मित्रत्वाची नाती देऊन जातात जगण्याची नवी आस
खरेच लोक म्हणतात तसे,म्हातारपण येतायेता घेऊन येतं अवखळ बालपण
निरागस बालमनासारखं पुन्हा नव्याने आयुष्याची सुरुवात हे खरं जगणं
लोकलमधल्या गर्दीत कधीतरी चाळलेलं पुलंचं पुस्तक आज खरं समजलं
शरीरसाथ नाही तरी काठीच्या संगे फिरून रोजचंच जग आज नवं नवं भासलं
रोजच्या धकाधकीच्या जीवनात सोडून दिलेले छंद सारे नव्याने घरी आले
त्यांच्यासोबत दुःखातले लपलेले सुख सुद्धा हळूच बाहेर डोकावू लागले
समाधान, आनंद काय असतो तो पाहायचा असेल तर आज मला पहा
वैकुंठींच्या वाटेवर सुद्धा हसत हसत स्वतःतच रमणाऱ्या मला पहा

- रुपाली ठोंबरे.

 

 चित्रसौजन्य : हेमंत भोर