प्रेम

असे म्हणतात लोक 
कि प्रेमाला ना कोणता रंग ना कोणताही आकार 
ते तर वाहत जाते आणि वाहवत नेते 
एखाद्या थंड हवेच्या झुळुकेप्रमाणे 
पण फक्त एकमेकांच्या दिशेने 
तिथे ना जगाचे भान ना कुणाची पर्वा 



पण तरी कधीकधी वाटते 
प्रेम बदामी आकाराचे का ?
कारण दोघांच्यात बदाम आला 
कि प्रेमाची खरी कुजबुज सुरु होते
जेव्हा कागदावर एखादाही बदाम येतो 
तेव्हा कसे बरे साधे पत्रही प्रेमपत्र बनते ?
बदामांच्या पावसात का बरे 
भावनांना अचानक प्रीतीचा पूर येतो ?
आणि तिच्या बदामी नजर कटाक्षातुन 
निघणारा तीर दो हृदयांना अचूक जोडतो


मग कधी कधी वाटते 
प्रेम गुलाबी रंगाचे का ?
प्रीतीचे वारे वाहू लागले कि 
सभोवताल कसा गुलाबी वाटू लागतो ?
प्रेमाच्या सोबत असताना 
साधी पहाटही कशी बरे गुलाबी थंडीची बनते ?
गालावर गुलाबलाली उधळली 
कि कसा बरे प्रेमाचा रंग दाट होत जातो ?
लाखो गुलाबकळ्यांनी उमलावे तसे 
अत्तर उधळत गुलाबी रंग लहरत जातो 

पण मग कधीकधी वाटते 
प्रेम एखाद्या जादूगारासारखे 
क्षणाक्षणाला रूप बदलणारे 
प्रेम मिळाले कि सर्वच गुलाबी वाटते 
प्रेम हरवले कि तेच सर्व धूसर पांढरे 
चूक घडली तर त्यावर काळा ठसा उमटतो 
आणि सूडामध्ये तेच प्रेम लाल रक्ताने माखते 
नभनिळाई आणि वनहिरवळीमध्ये 
मनाच्या कोपऱ्यात स्फुरणाऱ्या आठवणींमध्ये 
प्रेम मोरपिसापरी अलगद मोरपिशी भासते 

खरेच प्रेम म्हणजे इंद्रधनूची सप्तरंगी कमान 
ऊनपावसाच्या लपंडावात डाव आपला मांडणारे 
आनंदाच्या पावसात प्रणयमोती बरसणारे 
तुम्हा-आम्हा सामान्यांना अमृतानुभूती देणारे
स्वर्गाच्या राज्यात, स्वप्नांच्या नगरीत नेणारे 
फक्त दोघांचे असे एक गोड गुपित 
जिथे ना जगाचे भान ना कुणाची पर्वा

- रुपाली  ठोंबरे.